غیر ممکن را ممکن کن !

ساعت سه و چهل و پنج دقیقه بامداد روز سوم مردادِ و من هنوز بیدارم.مثل شبای قبل بغض دارم و به شما فکر میکنم.

بی خوابم ؛ با اینکه  همه یه جورایی از زنده بودن شما نا امید شدن ، من هنوز نتونستم به خودم بقبولونم که دیگه برگشتی برای شما نیست.دوست دارم یهو نصفه شب برسید به کمپ و همه رو غافل گیر کنید؛ دوست دارم تنهایی و بدون کمک از پس این کوهستان بر اومده باشید. 

تصور این که بدن بی جونتون بین برفا افتاده باشه ، برام قابل تحمل نیست، دوست ندارم حتی بهش فکر کنم. 

آیدین ، پویا و مجتبای عزیز ، هنوزم امید دارم ؛ هنوزم امیدوارم که پایان داستان شما خوش تموم شه ؛ هنوزم نتونستم به خودم بقبولونم K3 بتونه قهرمانایی مثل شمارو زمین گیر کنه ؛کنار اراده ی شما برودپیک با همه بزرگیاش یه نقطه بیشتر نیست؛ نمیتونم تصور کنم این نقطه بتونه قهرمانای من و شکست بده. 

خواهش میکنم بیاید و به همه ثابت کنید ؛ گاهی میشه غیرممکن هم ممکن باشه ؛ شما باید بتونید این کارو کنید،لطفا غیرممکن رو ممکن کنید.

تیم ایران قبل از ترک کمپ 1

به امید معجزه برودپیک

نمیدونم تو این چند روز چقد دعا کردم ؛  اول کمی بیخیال تر و با اطمینان قلبی از برگشتن ایدین و پویا و مجتبا ولی دو روزِ با اشک و التماس دعا میکنم 

دیشب تا خود صب گریه کردم ، الانم دارم با گریه این متن و مینویسم ؛ هر کی رومیشناسم داره با منطق برام توضیح میده احتمال زنده بودنشون کمه، میگن تازه اگرم زنده باشن باید یه عمر با معلولیت زندگی کنن، اما دل منطق نمیشناسه . من بی منطق امید دارم . من به ایدین و پویا و مجتبا ایمان دارم ؛ میدونم هنوز دارن نفس میکشن ، تورو خدا دعا کنید ، به خد االتماس کنید ، بزارید به دادشون برسه.

شاید اونایی که به من میگن تموم شده اس، به معجزه اعتقاد نداشه باشن ؛ اما من دارم . تا روزی که پیدا شن من امیدوار میمونم، میدونم برمیگردن؛ میدونم  نحسی 31 تیر با خبر پیدا شدنشون باطل میشه . 

لیلا رو 31 تیر 90 از دست دادیم ؛ حاضر نیستم امسالم همچین خبری بشنونم، امیدوار میمونم ؛با گریه به خدا التماس میکنم خداییشو به رخ کوه بکشه ، به  کوه بفهمونه خدا اونه و کوه حق دارن جوونای مارو از ما بگیره .  خدایا اینبار معجزه کن ؛ یه معجزه به نام برودپیک...