بهشت گم شده

امروز کوه بودم ، خیلی خوش گذشت ، اما دلتنگ بودم ! دلتنگ دوستایی بودم که به تازگی پیداشون کردم اما عاشقشونم .

امروز دائما داشتم به دو لبه ی قیچی فکر میکردم ، به حسین ، فاطمه ، مهتاب، ممدوسین ، ممرضا ، طراوت ، سمیرا و یاسی !

تو تک تک لحظه هام جای شما رو خالی کردم .

نمیدونم حسی که  به این خونه جدید  دارم به خاطر چیه اما حس میکنم که دو لبه ی قیچی روی زمین نیست ! حس میکنم یه بهشت گم شده اس که هر کسی لیاقت قدم گذاشتم بهشو ندارم و من خوش بخت و خوش شانسم که روی زمین پاکش قدم گذاشتم  و تونستم  هوای نابشو تنفس کنم . 

اونجا همه با هم ان ، همدلن ، پاک و ساده ان و یه جورایی بوی ناب انسانیت میدن . 

وقتی صفحه اشو باز میکنم احساس راحتی خاصی دارم یه ارامش عمیق ! 

دوستای خوبم 

خوشحالم که پیداتون کردم . دوستتون دارم  ! 

=>  از دوستای گلم که اسمشنو تو این پست نیوردم عذر میخوام ، اخه این پست فقط به خاطر دولبه ی قیچی نوشته شده ولی خودتون میدونید که چقد همه تونو دوست دارم . بهزاد ، مازیار ، امین ، دکتر خودم ، فرفری ، حامد ، فرشاد ، محمد و هر کس دیگه ای که خودش میدونه دوسش دارم و اینجا اسمشو نیوردم .