غروب

هر روز غروب ، دو تا استکان کمر باریک و بر می دارم ؛ چایی می ریزم؛ تو یه نعلبکی خرما می چینم و می برم کنار شومینه. 

یه استکان و می زارم جلوی خیالِ تو و اون یکی و خودم بر می دارم؛ بعد شروع میکنم به درد و دل و حرف زدن با خیالت ؛و آخرشم می پرسم تو چه خبر ؟

اون موقع اس که سکوتت یادم میاره که تو نیستی؛ استکان چای یخ زدتو بر می دارم می زارم تو سینی و میرم تو آشپزخونه پای شیر آب؛ اون وقت که دارم یه آب به استکان می زنم با خودم میگم یه روز میاد که جواب سوالمو بده  و بغضمو خفه می کنم . 

همین روزاس که بغض نبودنت من و خفه کنه ؛ کاش فردا غروب کنارم باشی ...