من گم شدم !

دارم زیادی مرد میشم، پوست دستام زمخت شده، عادت به کفش پاشنه بلند ندارم ، موهامو سفت میبندم پشت سرم و اغلب اوغات از ارایش فراری ام . 

مردونه را میرم ، مردونه حرف میزنم ، شوخی ام مردونه شده ، حتی مردونه قول میدم. 

میون این همه مردونگی ، یه دل دارم که مثل قلب قناری ضعیف و لرزونِ ، که از صدای فریادهای بلند و خشنم میلرزه. یه قلبِ لرزونه که وقتی من تخص و پر رو وا میستم و ادای مرد بودن و در میارم و سعی میکنم جلو مردای همکارم کم نیارم تند تند میزنه و به یادم میاره که صبر کن ! میگه یادت نره من ضعیف تر از اونم که بتونم پای اداهای تو واستم ، بهم میگه داری به خودت آسیب میزنی و من باز بی توجه به اون مردونه میخندم و سعی میکنم کم نیارم . 

اره این روزا قلبم درد میکنه، نمیدونم ، شاید میخواد مجبورم کنه که به هشداراش توجه کنه، شاید میخواد یادم بیاره من ارزوم زن بودن بوده ، نمیدونم ولی این روزا از مرد بودن خسته ام ، اما زیادی مرد شدم :(