من عاشق ، آن مرد تپل روی مبل راحتی ام !

شب ها که دیر وقت به خانه می آیی، خسته و خواب آلود روی صندلی راحتی ولو میشوی ، به من زنگ میزنی و من تند تند و بدون مکث آسمان و ریسمان می بافم و تو آرام گوش میدهی؛ گاهی میخندی و گاهی با صدای خسته ات جواب میدهی.

موقعی که با صدای خواب آلودت برایم حرف میزنی تصورت میکنم ؛ مرد تپل دوست داشتنی که روی  مبل راحتی لمیده و با چشم های بسته گوشی را دم گوشش نگه داشته و گاهی با همه خستگی هایش برایم میخندد. آخ که من چقدر آن مرد تپل روی مبل راحتی را دوست دارم.

گاهی با هم رویا میسازیم ، گاهی از روزمرگی ها میگوییم ، هر دو دلتنگیم و خسته؛ اما خمیازه های گاه و بی گاهمان نمیتواند خواب به چشمانمان بیاورد .

گاهی دلم میخواد این آنقدر از تو دور نباشم تا به جای این که سیم تلفن تو را به من برساند ، خودم دستم را دراز کنم و دستانت را دست بگیرم و کنار تو روی مبل راحتی بنشینم و با هم حرف بزنیم.گاهی دلم میخواهد آنقدر نزدیک تو باشم که شبها در آغوشت ، با هم فیلم ببینیم .گاهی دوس دارم آنقدر نزدیکت باشم تا به جای بوسه سرد پیامک هایمان ؛ بوسه بر لبت بنشانم. گاهی دوست دارم آنقدر نزدیک تو باشم که هرشب تا صبح رویا ببافیم .

افسوس که آنقدر از تو دورم که گاهی صدایت هم از دلتنگی های شبانه ام دریغ میشود و هر دو بی گناه در این دوری صبورانه ایستاده ایم ؛ اما با همه این حرف ها من عاشق آن مردم ،حتی اگر شب ها صدایش برای دیگری باشد ؛ باز هم من عاشق آن مرد تپل روی مبل راحتی ام! 

برای دلتنگی های بی بهانه ام