من قبل از تو ،من بعد از تو

چهره اش معصومیت را فریاد میزد . زیبا بود و دوست داشتنی ، با شخصیتی مستقل و قوی  . 

حدوداً ۱۷ ساله بود و نسبت  به سنش موفق بود .

شعر می‌نوشت ،نقاشی میکشید و گاهی گیتار می‌زد . 

یکروز که مثل همیشه مشغول تمرین بود حواسش پرت صدایی شد . صدای کمانچه ای پر سوز،دلش رفت پی نوازنده و همه چیز عوض شد .

بی تاب دیدار میشد ،بی تاب نگاهش بی تاب لبخندش و حتی بی تاب اخم هایش . پسرک هم همین بود ، کارش شده بود پرسه زدن حوالی خانه دخترک .دوستش داشت ،بی نهایت دوستش داشت اما خوب می‌دانست این دوست داشتن نشدنی است ، همه چیز را به دخترک دروغ گفته بود حتی اسمش را ،حالا مقابل یک کوه معصومیت قرار گرفته بود که گفتن واقعیت نابودش میکرد .

نمی‌دانست چه کند ، تنها یک راه به ذهنش می‌رسید که دردناک بود ، اما راهی نداشت . با دخترک قرار گذاشت ، برای آخرین بار نگاهش ،صدایش ،خنده هایش را حض برد و بعد خداحافظی برای همیشه رفت . 

دخترک ماند و یک علامت سوال عجیب و غریب که چرا ؟ 

دخترک ناگهان تبدیل شد به زنی ترک خورده که معصومیت چهره اش فرار کرده بود و جایش غم نشسته بود .

برای اینکه غمش را نفهمند همیشه لبخند میزد ، اطرافش پر شد از آدمهایی که زمان خالی برایش نگذارند که یاد صدای کمانچه اش بیافتد . موهایش را ازته زد،که یادش برود او موی بلند دوست داشت،تمام یادگار ها را سوزاند ،تمام صداهایش رو دور ریخت و گریه نکرد و گریه نکرد و گریه نکرد ... 

آنقدر گریه نکرد که غم رفتنش شد غده ای روی قلبش که هیچ گاه خوب نشد و دخترک با سنگینی این غم بزرگ شد . 

سالها گذشت و دخترک هر شب روی دفتر چه یادداشت کنار تختش یک چیز مینویسد 

دیگر دلم نه تورا میخواهد نه دیگری را 

فقط دلتنگم برای دخترک خندان قبل از تو 

و باز هم گریه نمی‌کند ،گریه نمیکند و گریه نمی‌کند...